ՈՒկրաինական իրադարձությունները կամա-ակամա ստվերում են աշխարհում տեղի ունեցող այլ իրողությունները: Իբրև օրինակ նշեմ, թեկուզ, նոր մարտավարական «խաղացողի» հայտնությունը Մերձավոր Արևելքում. արդեն քանիցս հիշատակված իսլամական ահաբեկչական «Իրաքի և Լևանտի իսլամական պետություն» (ISIL) խմբավորումը, որը կարճ ժամանակում ոչ միայն հասցրեց գրավել Իրաքի և հարևան Սիրիայի մի մասը, այլև վերահսկողության տակ վերցրեց Մոսուլի շրջակա նավթի ու գազի խոշորագույն հանքավայրերը:

Վերջին օրերին իրադարձությունների բավականին հետաքրքիր շղթա է ուրվագծվում: Է՛լ ավելի հետաքրքիր է շղթայի օղակների շաղկապումը:

Հունիսը անսպասելիորեն տարօրինակ ամիս դարձավ Հայաստանի շուրջ կատարվող իրադարձությունների տեսակետից: 2014-ի ամառը քաղաքական առումով բնավ «ամառային» չէ:

Հուլիսի 4-ն է արդեն, և ԵՏՄ-ին Հայաստանի անդամակցության մասին հայտնի է միայն, որ Եվրասիական միությանն անդամակցելու Հայաստանի պայմանագիրը ուղարկվել է ներպետական համաձայնեցման:

Իր ժամանակին Բենջամին Ֆրանկլինը նկատել է. «Մեծ կայսրությունը, ինչպես մեծ կարկանդակը, ավելի հեշտ է ուտել կողեզրերից»: Հավանաբար լավ հասկանալով ինքնապահպանման այդ բանաձևը` բոլոր կայսրությունները, Հռոմեականից մինչև Խորհրդային, ոչ միայն հատուկ ուշադրություն էին դարձնում իրենց ծայրամասերին, այլև հասկանում էին` կայսրությունը ոչ միայն մեծ արտոնություն է, այլև մեծ պատասխանատվություն:

Այս խորագրով նախորդ երկու հրապարակումները վերաբերում էին Ռուսաստան-Արևմուտք հարաբերություններին, որոնցից մեր երկրում կախված է ամեն ինչ, քանի դեռ ունենք ժամանակի սափորի միայն արտաքինն ընկալելով, պարունակության մեջ չխորանալու ճարպկություն:

Հուլիսի 1-ին, այսինքն` այսօր, Հայաստանը պետք է ստորագրեր Եվրասիական միությանն անդամակցության համաձայնագիրը: Ընդ որում, հիմնադիր անդամ չդառնալուց հետո: Ասել է` մեկ անգամ հետաձգվելու արդյունքում: Գիտենք` ո՛չ այսօր, ո՛չ հուլիսի 3-ին այդ համաձայնագիրը չի ստորագրվելու: Հուզականությունը չի եղել և չի լինելու քաղկատեգորիա ո՛չ անցյալ դարի սկզբին, ո՛չ էլ հիմա: Գործ ունենք չոր փաստերի հետ, որոնք հավաստում են, որ թե՛ սեպտեմբերի 3-ին, թե՛ հիմա Հայաստանը եղել է գործիք Ռուսաստանի ձեռքում:

Ռուսաստանի ու Իրանի հայտարարությունները երկաթուղային տրանսպորտի (Հայաստանի ներառումով) և միջուկային էներգետիկայի մասին ակնհայտ դարձրին, որ Մոսկվան ու Թեհրանը պատրաստ են լայնամասշտաբ տնտեսական գործընկերութան բոլոր ուղղություններով, նաև երկու երկրների զուտ ռազմավարական փոխգործակցության: Դա լուրջ ազդակ կդառնա Իրանի ու Ռուսաստանի տնտեսական զարգացման համար, ամրապնդելով նրանց քաղաքական ընտրության ազատությունն ու անկախությունն Արևմուտքից:

Ինչպե՞ս են միմյանց հարաբերվում Եվրասիական կայսրությունը և Ատլանտյան կայսրությունը՝ Ռուսաստանն ու Արևմուտքը: Ռուսաստանն իրեն համարում է երրորդ Հռոմ և ջատագովում իր «սեփական ճանապարհն» ու ինքնատիպ առաքելությունը, իսկ ինչպե՞ս է աշխարհն ընկալում Ռուսաստանին ու ի՞նչ է ակնկալում Ռուսաստանից:

Ներքաղաքական զարգացումներում ամենաէականը ոչ այնքան Ռոբերտ Քոչարյանի կրկնակի երևութացումն էր` իր «հետևանքներով» հանդերձ (նա ասաց` ոչ թե քառյակի, այլ ինձ հետ գործ ունեք, ես նահանջողներից չեմ), որքան ԱԺ արտահերթ նստաշրջանը: